Skemmtun eða keppni?

Ég horfði á Kastljósið áðan eins og ég geri oft með öðru auganu. Nema hvað, umræðan nú var um fimleikaþjálfun. Nemar úr HR voru að fylgjast með fimleikaþjálfun 8 ára stelpna í Björkinni, þeim blöskraði svo þjálfunaraðferðirnar sem þar áttu sér stað að þeir ákváðu að fara með málið í fjölmiðla. -- Ég get alveg viðurkennt það að ég er ekki hlutlaus þegar kemur að fimleikaþjálfun, það sem maður hefur heyrt í gegnum tíðina hefur fengið mann til að efast um gildi þeirrar íþróttar fyrir börn. María hefur oft beðið um að fá að fara í fimleika, ég hef alltaf sagt nei eða dregið úr því og sagt henni að við skoðum það seinna. Ég þori ekki að taka sénsinn á því. Í Kastljósinu áðan fékk ég enn frekari staðfestingu á því að þetta sé ekki íþrótt sem hún muni æfa. -- Yfirþjálfar fimleikafélagsins kom í viðtal, hún hefði betur sleppt því ef hún hefði viljað að málið kæmi vel út fyrir félagið. Hún gat illa svarað fyrir sig, sagði stelpurnar sækja í athygli með því að gráta yfir teygjum og að nauðsynlegt væri að slá á stelpurnar til að þær þekktu rétta vöðvahópa og stæðu rétt. Er þá ekki nauðsynlegt að slá á hendurnar á börnum í leikskóla? Flestir uppeldisfræðingar eru sammála um að slíkt er ekki rétt aðferð til að ná árangri. Nautahægðir segi ég nú bara. -- Af hverju geta börn ekki verið í íþróttum af því það er hollt líkamlega, andlega og félagslega? Síðan hvenær áttu börn ekki að skemmta sér í íþróttum? Síðan hvenær er sársauki birtingarmynd athygli?